Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

14 εβδομαδες μετά

Πανε 14 εβδομαδες τωρα κι ακομα δεν εχει εμφανιστει. Τα τηλέφωνα εχουνε σιγησει, λογικο, ητανε γυρω στα 35 τελικα οσοι ειπανε οτι τον ειχανε δει και γυρω στα 10 οι φάρσες. Αυτη επανω ειναι η τελευταια φωτογραφια που του έβγαλα και το βιντεο κατω ειναι τραβηγμενο τρεις μερες πριν χαθει (συγχωρεστε με που ειναι ετσι το βιντεο, το τραβηξα με το κινητο). Δεν ξερω αν θα γυρισει ποτέ τωρα πια, ξερω οτι τον περιμενω κι οτι ποτε δεν σταματαω να κοιταω στην περιοχη που χαθηκε και που πιστευω οτι ειναι. Παντα βγαινω στην βεραντα πολλες φορες μεσα στην μερα και καθε φορα που ακουω ενα νιαουρητο δεν ησυχαζω αν δεν δω το γατακι για να δω αν ειναι ο Λουπιν.
Μου λειπει πολύ. Ποτε δεν θα χωνεψω το γεγονος οτι έφυγε. Το μονο που σκεφτομαι τωρα ειναι να ειναι καλα εκει που ειναι, ασφαλης και να εχει την υγεια του. Κι αν τον πηρε κανεις σε καποιο σπιτι να τον αγαπανε και να τον φροντιζουνε, να του κανουνε ολα τα εμβολια, την στειρωση του και να τον ταιζουνε σωστα, να του κανουνε πολλα πολλα χαδια και να τον λατρευουνε οσο κι εγω. Αυτο θελω τωρα πλεον πιο πολυ απ'ολα, να ειναι καλα κι ας μην τον ξαναδω ποτέ. Γιατι τον αγαπησα οσο εναν φιλο. Και θα μου λειπει παντα...

13 σχόλια:

SPantelaki είπε...

Δεν θα σου πω τίποτα άλλο εκτός από: ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ.....

Στοχαστης είπε...

Να'σαι καλα spantelaki, ειναι δυσκολο πράγμα και πρεπει να το βιωσεις για να ξερεις, αν και δεν το ευχομαι σε κανεναν...

LIA είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.Κάθε μέρα κοίταζα το blog σου, για να μάθω τι έγινε.Σταναχωρήθηκα που δεν βρήκες το γάτο σου.Έχω κι εγώ το γάτο μου, το Γουίλι, το έχω και το αγαπώ σαν παιδί μου.Τρέμει η καρδιά μου μην μου πάθει τίποτα.Κοιμάται στο κρεβάτι μου, δίπλα μου και ακουμπά έπάνω μου σαν παιδάκι.Την ξηρά τροφή δεν την τρώει από κάτω, μόνο από τη φούχτα μου.Τον δάγκωσαν στο ποδαράκι και πήγα 40 χιλιόμετρα και με πολλή βροχή για να βρω κτηνίατρο.Είναι 4 χρονών.Πριν 2 χρόνια, χάθηκε για 3 μέρες και κόντέψαμε να τρελαθούμε με το γιό μου.Έβρεχε και χιόνιζε.Και τη μέρα και τη νύχτα, ο γιος μου με τη μηχανή του έψαχνε σε όλους τους γύρω δρόμους.Την τρίτη μέρα το βράδυ 12 η ώρα, τον είδε μπροστά στη μηχανή του.Φαίνεται γνώρισε το θόρυβο.Όταν με ξύπνησε ο γιος μου με το γάτο μου στην αγκαλιά του,ένιωσα τέτοια ευτυχία που δεν περιγράφεται με λόγια πάνω στο χαρτί.Ανάσταση είχαμε στο σπίτι μας.Εύχομαι, με όλη μου την καρδιά, έστω και καθυστερημένα, να νιώσεις κι εσύ αυτή τη χαρά και να έχεις ανάσταση, κρατώντας το γάτο σου αγκαλιά.
Σου εύχομαι καληνύχτα

Ανώνυμος είπε...

Αχ μωρέ Λούπιν, ομορφόγατε... Στοχαστή μου, το ξέρω πόσο δύσκολο είναι...

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ μη σταματήσεις να ελπίζεις ότι θα γυρίσει. Κοίτα εδώ μια είδηση για μια γάτα που επέστρεψε μετά από 9 χρόνια - ο Λούπιν σου είμαι σίγουρη θα εμφανιστεί πολύ νωρίτερα βέβαια:
http://www.ant1online.gr/SmallAnd
Curious/Pages/20089/529b62d0-9de2-
42d7-b4d4-16cfa
9160b02.aspx

Μαύρος Γάτος είπε...

Φίλε μου σφίχτηκε η καρδιά μου διαβάζοντας την αναζήτηση του Λούπιν. Πέρασα τα ίδια πριν χρόνια με τη λατρεμένη μου Τζέσικα, που την είχα δώδεκα χρόνια.... όταν τελικά βρέθηκε, μετά από ένα μήνα, την πήγα αμέσως για εμβόλια και σε σύντομο διάστημα πέθανε από καρκίνο από εμβόλιο. Διάβασε αν θέλεις την ιστορία μας εδώ:

http://mavrosgatos.blogspot.com/2006/02/blog-post_13.html

Σού συνιστώ, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, να πάρεις ένα άλλο γατάκι. Είναι ο μόνος τρόπος να φύγει η λύπη, στο λέω εγώ, που αν και αλλεργικός, είμαι τώρα ο ευτυχισμένος μπαμπάς δύο γατιών, της Λίζας και του Λάκη.

Να είσαι καλά

Unknown είπε...

κουραγιο ειναι πολυ δυσκολο να χανεις τον καλυτερο σου φιλο..

Ανώνυμος είπε...

Αν και τόσα χρόνια μετά..ήθελα να σε ρωτήσω αν είχες κανένα νέο από τον γατούλη σου...Πάνε 2 μέρες που έχασα τον Ζαχαρία μου και δεν μπορώ να συνέλθω με τίποτα. Διάβασα το blog σου και είναι τόσα τα κοινά σημεία...Και γω στην Λάρισα μένω. Ελπίζω να γυρίσει αν και δεν θα σταματήσω να ψάχνω...

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι πολυ για τον γάτο σου....πραγματικά ξέρω πώς νιώθεις. Ο γάτος μου έχει χαθεί πέντε μέρες και φοβάμαι ότι δεν θα ξανάρθει. Είχα βρει στον δρόμο 5 κουταβακια και τους ψάχνω σπίτι......και μάλλον ζήλεψε και έφυγε για πάντα..

Ανώνυμος είπε...

Έχασα και γω το γατούνι μου πριν 3 μέρες. Πολύ στεναχωριέμαι και κλαίω και μου λύπει και τον ψάχνω....ουφ.......

Ανώνυμος είπε...

Νέα υπάρχουν;

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαι καθόλου καλά...... θέλω ΝΑ τον βρω.. πάει μια εβδομαδα κ εχω τρελαθεί.. δε μπορω να λειτουργησω. Εχω παρατήσει τα πάντα.

Unknown είπε...

Γλυκό μου παιδί.. Αν και πάνε χρόνια από το post σου για τον πανέμορφο γάτο..
Μακάρι να έχει προκύψει κάποια εξέλιξη έκτοτε..
Τυχαία αναζητώντας συμβουλές για ανεύρεση χαμένου γάτου , έπεσα πάνω στο βαθύτατα συγκινητικό κείμενό σου.
Προχθές έχασα τον ενός έτους γάτο μου ο οποίος δραπέτευσε καθ οδόν από το κλουβί ενώ περπατούσα προς το κτηνιατρείο. Οι ώρες που περνώ είναι κυριολεκτικά ώρες τρέλας. Τύψεις, άγχος, λύπη, εκνευρισμός, ελπίδα, απογοήτευση κλπ όλα ένα δυσβάσταχτο κοκτέιλ συναισθημάτων.
Οι χειρότερες στιγμές είναι εκείνες που γυρίζω σπίτι με το κλουβί άδειο ύστερα από την αναζήτηση στα τετράγωνα κοντά στο σημείο που χάθηκε.
Η ελπίδα λένε πεθαίνει τελευταία, αλλά ποιος τη σώζει;