Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

3η μερα...

Ποτέ δεν περιμενα οτι ενα σπίτι που ζουνε τεσσερις ανθρωποι θα μπορουσε να ειναι τοσο άδειο και τοσο ησυχο απο την απουσια ενος ζώου. Ποτε δεν περιμενα να νιωσω τετοια αγωνια, ανησυχια και απελπισια απο την απουσια ενος κατοικιδιου. Οκτω με εννια μηνες πριν, οταν ηρθε στο σπίτι δεν ηξερα ποτε ποσο δεμενος θα αισθανομουνα μαζι του σε τοσο συντομο χρονικο διάστημα.
Δεν υπάρχει χειροτερο πράγμα σ'αυτο το ψάξιμο απο το να βλεπεις γάτες που του μοιάζουνε στην περιοχη και τελικα να αποδεικνυεται οτι δεν ειναι αυτός. Δεν υπάρχει χειροτερο απο αυτο το φτερουγισμα οτι μπορει να τον βρηκα και μετα να βυθιζομαι αποτομα, χειροτερα απ'οτι πριν και σχεδον να κατηγορω τις ελπίδες που ειχα.
Ποτέ δεν περιμενα οτι μπορει να ζει ενας άνθρωπος με ενα τέτοιο κενο εκει, στο στηθος του, στην θεση της καρδιας του εξαιτιας ενος ζωου, προηγουμενως το ειχα ζησει μονο για άνθρωπο. Καθε φορα που μπαινω στο σπίτι ειναι μια δοκιμασια: στηνω αυτι μηπως ακουσω το κουδουνάκι του, μηπως τον ακουσω να τρεχει ή να νιαουριζει για χάδια, μπας και γυρισε ετσι ξαφνικα όπως έφυγε. Και δυο μερες τωρα υπάρχει μονο η απολυτη ησυχια. Εξω μου και μεσα μου.
Δεν μπορω να κατηγορησω κανεναν άλλον παρα εμενα. Εγω δεν τον φροντισα όσο και όπως έπρεπε και εγινε ο,τι έγινε. Ξερω ομως οτι δεν ειναι οτι τον ψάχνω απο ενοχες ή κάτι τέτοιο, τον ψάχνω συνεχεια και παντου γιατι τον λατρευω οσο πολυ λιγα πράγματα στον κόσμο.
Τριτη μερα σημερα που λειπει κι ελπιζω να αποδωσει κατι απ'ολα οσα κανω. Μου λειπει πολυ...

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Ο Λουπιν αγνοειται...

Απο τις 10 το πρωι σημερα (Παρασκευη) αγνοειται ο Λουπιν. Απο εκεινη την ωρα τον ψάχνω παντου γυρω στην γειτονια ακολουθωντας τις οδηγιες του MyCat.

Αν τον δει κανεις στην περιοχη κοντα στο τετράγωνο Παναγουλη - Τσιμισκη - Ιάσονος - Οικονομου στην Λάρισα, παρακαλω να επικοινωνησει μαζι μου στο 6946677272 (Δημητρης) και θα έρθω όσο πιο γρηγορα γινεται! Φωτογραφιες του μπορειτε να βρειτε αφθονες στο παρόν μπλογκ

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Λουπιν...

Πριν απο λιγες μερες πηγαμε παλι στο γιατρο, ολα καλα, κανονισαμε για την στειρωση. Την Δευτερα μαλλον θα παμε για την επεμβαση. Προς το παρον απολαμβανει να ξαπλώνει στο αγαπημενο του μερος με τις ώρες και να κοιμαται. Κι εγω εξακολουθω να τον χαζευω για ώρα, με ηρεμει οσο τιποτα σχεδον. Και τις πιο πολλες φορες αισθανομαι οτι οση ωρα τον κοιταω εχω ενα χαμογελο στο στόμα και τα ματια μου...

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Βλέμμα

Ποτε δεν ειχα γάτα και γι'αυτο ποτε δεν ηξερα ποσο καταπληκτικο βλέμμα μπορει να εχει μια γάτα...