Καναμε λοιπόν την ερευνα μας, καταλήξαμε, εξοπλιστηκαμε με καινουργιο γατοφόρο (ειδικο κλουβάκι για μεταφορα γατας) και αποφασίστηκε να παμε στον γιατρο για εμβόλια και ο,τι άλλο χρειαζότανε. Ο Λουπιν ειχε πανω απο 4 μηνες να βγει απο το σπίτι σε κλουβάκι για να παει οπουδηποτε. Ο κτηνιατρος συνέστησε να βάλουμε το κλουβάκι καπου να το βλεπει για να το συνηθισει και μετα να τον βαλω μεσα για να τον παω στο κτηνιατρείο, οπως και εγινε. Η φυσικη του (μεγααααλη) περιέργεια τον εκανε να το εξερευνησει μεσα στο πρωτο μισάωρο απο την ώρα που το αφησα καπου στο σπίτι ανοιχτό.
Οταν ηρθε η ώρα να φυγουμε, μπήκε μεσα ο γατουλης μου και ξεκινησαμε. Την τελευταια φορα που τον κουβαλησα με το κλουβάκι του βεβαια ητανε παναλαφρος και τωρα αυτη ητανε η πιο βασικη διαφορα απο την αρχη. Τελος παντων, κουρνιασε στην μια γωνια του γατοφόρου και σε λιγο φτάσαμε. Απο τις εγκοπες του γατοφόρου τον ειδα που αμεσως εξερευνουσε τον χώρο και τους αγνωστους ανθρώπους. Μας περιμενανε γελαστοι και αμεσως πήγαμε ολοι μαζι, διποδα και τετράποδα προς ενα δωμάτιο, κατάλληλα διαμορφωμενο για όσα θα ακολουθουσανε. Ειχε ενα μεγαλο μεταλλικο τραπέζι στην μεση, παγκους γυρω γυρω, ντουλάπια, κατι μικροσκόπια, απ'ολα, πληρως εξοπλισμένο. Ο Λουπιν βγηκε ευκολα απο το κλουβι και ητανε ηρεμος. Κοιταζε τον χωρο γυρω γυρω, ητανε λιγο τρομοκρατημενος αλλα γενικα άνετος. Τον βαστουσα ελαφρά πανω στο τραπεζι και η κτηνιατρος ξεκινησε να τον ακροάζεται. Μια χαρα, ουτε αντεδρασε ουτε τιποτα, ηρεμος. Στην συνέχεια κοιταξε τα αυτιά του, το στόμα του, τα δόντια του, τα γεννητικα του όργανα και ψηλαφισε τα κοκκαλα της κοιλιας του. Τα αυτια του θελανε καθαρισμα, κατι που το ανεχτηκε σχετικα ανετα απο την κτηνιατρο αν και αντιδρουσε ελαφρως, απολυτα φυσιολογικα πράγματα όμως. Στη συνέχεια, πήρε δειγμα απο τα αυτάκια του να τα εξετάσει στο μικροσκόπιο. Βρηκε οτι ειχε ψώρα (ξυνοτανε πολυ μωρε ο καημενος τελευταια), μου ζητησε να το δω κι εγω στο μικροσκόπιο και του εκανε εναν καλο καθαρισμο, εβαλε φαρμακα και γενικα τον περιποιηθηκε μια χαρα. Στη συνέχεια του εβαλε θερμομετρο (απο πίσω παρακαλω), κατι για το οποιο με προειδοποίησε οτι θα αντιδράσει αλλα εμεινε ακινητος απολυτως, δεν εκανε τιποτα, τον θαυμασε μεχρι και η γιατρος! Φυσιολογικη η θερμοκρασια του (39,1), φυσιολογικο και το βάρος του στα 3μιση κιλά και ετοιμαστηκαμε για τον εμβολιασμό.
Τα απαραιτητα για το εμβόλιο δεν ητανε μεσα στο δωμάτιο αλλα καπου αλλου, ετσι η κτηνιατρος εφυγε να παει να τα φέρει. Μεχρι εκεινη την ωρα τον έπιανα ελαφρα. Μολις ειδε οτι εφυγε η γιατρος, ορμηξε επανω μου, στον ώμο μου και αρπάχτηκε απο εκει κανοντας μικρα μικρα ναζιαρικα νιαουρισματα. Ετρεμε λιγο ο γλυκος μου, τον χαιδευα και φανηκε να αισθανεται ασφάλεια εκει. Σε αυτο το σημειο αισθανθηκα ο απολυτος χαζογατομπαμπάς! Φανηκε να αισθανεται ασφάλεια πανω μου ο Λουπιν μου. Σε λιγο μπήκε η γιατρος και μετα κοπων τον ξαναεβαλα στο τραπέζι. Κυριος μπροστα στην κτηνιατρο φυσικα, περιμενε καρτερικα πανω στο τραπεζι να τελειωσει ολη η ιστορια. Η γιατρος ετοιμασε το (τετραπλό) εμβόλιο, του ανασηκωσε λιγο το δερμα και του το εκανε, χωρις να αντιδράσει καθόλου. Πιο πριν, του κοντυνε λιγάκι το τριχωμα στην βάση του λαιμου με ξυριστικη μηχανη, κατι που δεν τον ενθουσιασε κιόλας, και του έριξε μια αμπουλα για τους ψύλλους και αλλα παράσιτα.
Μετα και το εμβόλιο, αποχώρησε η κτηνιατρος και πλεον ειχε τελειωσει η επισκεψη μας. Μολις εφυγε παλι απο το δωμάτιο, ορμηξε ο Λουπιν πανω μου να γραπωθει για ασφάλεια, ακομα πιο δυνατα απο την άλλη φορα. Τον χαιδεψα για λιγη ώρα αλλα ακομα νιαουριζε σιγανα τρεμοντας, φοβισμένος λιγάκι ακομα απο ολη την διαδικασια. Φυσιολογικο νομιζω. Τελικα μπηκε ψιλοδυσκολα στον γατοφόρο αλλα ητανε ηρεμος. Μετα βγάλαμε το βιβλιάριο μας που αναγράφονται οι εξετάσεις, η επομενη εξεταση και τα φαρμακα που μας δωσανε να βαζουμε στα αυτιά του για την ψωρα για μια βδομαδα.
Φευγοντας απο το κτηνιατρειο ητανε αρκετα ηρεμος μεχρι να παμε σπιτι. Στο δε σπίτι ητανε λιγο υποτονικος. Αλλα την συνεχεια και τα συμπερασματα στο επομενο ποστ...
Πανε 14 εβδομαδες τωρα κι ακομα δεν εχει εμφανιστει. Τα τηλέφωνα εχουνε σιγησει, λογικο, ητανε γυρω στα 35 τελικα οσοι ειπανε οτι τον ειχανε δει και γυρω στα 10 οι φάρσες. Αυτη επανω ειναι η τελευταια φωτογραφια που του έβγαλα και το βιντεο κατω ειναι τραβηγμενο τρεις μερες πριν χαθει (συγχωρεστε με που ειναι ετσι το βιντεο, το τραβηξα με το κινητο). Δεν ξερω αν θα γυρισει ποτέ τωρα πια, ξερω οτι τον περιμενω κι οτι ποτε δεν σταματαω να κοιταω στην περιοχη που χαθηκε και που πιστευω οτι ειναι. Παντα βγαινω στην βεραντα πολλες φορες μεσα στην μερα και καθε φορα που ακουω ενα νιαουρητο δεν ησυχαζω αν δεν δω το γατακι για να δω αν ειναι ο Λουπιν.
