Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

14 εβδομαδες μετά

Πανε 14 εβδομαδες τωρα κι ακομα δεν εχει εμφανιστει. Τα τηλέφωνα εχουνε σιγησει, λογικο, ητανε γυρω στα 35 τελικα οσοι ειπανε οτι τον ειχανε δει και γυρω στα 10 οι φάρσες. Αυτη επανω ειναι η τελευταια φωτογραφια που του έβγαλα και το βιντεο κατω ειναι τραβηγμενο τρεις μερες πριν χαθει (συγχωρεστε με που ειναι ετσι το βιντεο, το τραβηξα με το κινητο). Δεν ξερω αν θα γυρισει ποτέ τωρα πια, ξερω οτι τον περιμενω κι οτι ποτε δεν σταματαω να κοιταω στην περιοχη που χαθηκε και που πιστευω οτι ειναι. Παντα βγαινω στην βεραντα πολλες φορες μεσα στην μερα και καθε φορα που ακουω ενα νιαουρητο δεν ησυχαζω αν δεν δω το γατακι για να δω αν ειναι ο Λουπιν.
Μου λειπει πολύ. Ποτε δεν θα χωνεψω το γεγονος οτι έφυγε. Το μονο που σκεφτομαι τωρα ειναι να ειναι καλα εκει που ειναι, ασφαλης και να εχει την υγεια του. Κι αν τον πηρε κανεις σε καποιο σπιτι να τον αγαπανε και να τον φροντιζουνε, να του κανουνε ολα τα εμβολια, την στειρωση του και να τον ταιζουνε σωστα, να του κανουνε πολλα πολλα χαδια και να τον λατρευουνε οσο κι εγω. Αυτο θελω τωρα πλεον πιο πολυ απ'ολα, να ειναι καλα κι ας μην τον ξαναδω ποτέ. Γιατι τον αγαπησα οσο εναν φιλο. Και θα μου λειπει παντα...

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Μια βδομαδα και μια μέρα

Μια βδομάδα και μια μέρα λειπει πλέον ο Λούπιν μου.
Δεν εχω σταματησει ουτε μερα να ψάχνω και να τσεκάρω όσα τηλέφωνα μου έχουνε πάρει.
Ακομα αφηνω τροφή, άμμο υγιεινης και κάτι με την μυρωδια μου δεν διάφορα μέρη εδω γυρω για να μπορεσει να βρει τον δρόμο του γυρισμού πιο εύκολα.
Καθε βράδυ απο τότε που έφυγε τον βλέπω στο όνειρο μου. Και κάθε βράδυ παραλλαγες του ίδιου ονείρου: εχει γυρισει ή τον έχω βρει και ειναι εκει στα πόδια μου όταν ξυπνάω το πρωί και κοιμάται. Κι εγω δεν θελω να κουνηθώ για να μην τον ξυπνήσω. Και ενω παντα ενιωθα ευλογημένος που ειχα τοσο ζωντανά όνειρα που δεν ηξερα παντα αν ειναι αλήθεια, πλέον καθε μερα που ειναι να ξυπνήσω δεν με ενδιαφέρει να δω αν ειναι αλήθεια ή όχι, με νοιάζει απλα οτι γυρισε ο Λούπιν μου και ειναι εδω, παιζει στο κρεβάτι και θελει απλώς να ειναι ζεστος και ασφαλής. Και κάθε πρωί αναγκάζομαι να ξυπνήσω και να δω οτι άλλη μια μερα πέρασε και δεν ειναι εδώ ακόμα.
Το βράδυ πριν φύγει τον έβαλα μεσα για λίγη ώρα. Ητανε χαδιάρης και ήρεμος.
Μια βδομάδα και μια μέρα μετά δεν μπορω να πιστεψω ακομα οτι δεν θα ερθει, προσπαθω να αναλώνω τον χρόνο μου με το να δω τι θα κάνω μόλις έρθει, τι εξετάσεις θα κάνει και πως θα κανονισουμε για την στειρωση του. Εχω αποδεχθεί οτι έφυγε. Αλλα θα ξαναγυρισει...

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

3η μερα...

Ποτέ δεν περιμενα οτι ενα σπίτι που ζουνε τεσσερις ανθρωποι θα μπορουσε να ειναι τοσο άδειο και τοσο ησυχο απο την απουσια ενος ζώου. Ποτε δεν περιμενα να νιωσω τετοια αγωνια, ανησυχια και απελπισια απο την απουσια ενος κατοικιδιου. Οκτω με εννια μηνες πριν, οταν ηρθε στο σπίτι δεν ηξερα ποτε ποσο δεμενος θα αισθανομουνα μαζι του σε τοσο συντομο χρονικο διάστημα.
Δεν υπάρχει χειροτερο πράγμα σ'αυτο το ψάξιμο απο το να βλεπεις γάτες που του μοιάζουνε στην περιοχη και τελικα να αποδεικνυεται οτι δεν ειναι αυτός. Δεν υπάρχει χειροτερο απο αυτο το φτερουγισμα οτι μπορει να τον βρηκα και μετα να βυθιζομαι αποτομα, χειροτερα απ'οτι πριν και σχεδον να κατηγορω τις ελπίδες που ειχα.
Ποτέ δεν περιμενα οτι μπορει να ζει ενας άνθρωπος με ενα τέτοιο κενο εκει, στο στηθος του, στην θεση της καρδιας του εξαιτιας ενος ζωου, προηγουμενως το ειχα ζησει μονο για άνθρωπο. Καθε φορα που μπαινω στο σπίτι ειναι μια δοκιμασια: στηνω αυτι μηπως ακουσω το κουδουνάκι του, μηπως τον ακουσω να τρεχει ή να νιαουριζει για χάδια, μπας και γυρισε ετσι ξαφνικα όπως έφυγε. Και δυο μερες τωρα υπάρχει μονο η απολυτη ησυχια. Εξω μου και μεσα μου.
Δεν μπορω να κατηγορησω κανεναν άλλον παρα εμενα. Εγω δεν τον φροντισα όσο και όπως έπρεπε και εγινε ο,τι έγινε. Ξερω ομως οτι δεν ειναι οτι τον ψάχνω απο ενοχες ή κάτι τέτοιο, τον ψάχνω συνεχεια και παντου γιατι τον λατρευω οσο πολυ λιγα πράγματα στον κόσμο.
Τριτη μερα σημερα που λειπει κι ελπιζω να αποδωσει κατι απ'ολα οσα κανω. Μου λειπει πολυ...

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Ο Λουπιν αγνοειται...

Απο τις 10 το πρωι σημερα (Παρασκευη) αγνοειται ο Λουπιν. Απο εκεινη την ωρα τον ψάχνω παντου γυρω στην γειτονια ακολουθωντας τις οδηγιες του MyCat.

Αν τον δει κανεις στην περιοχη κοντα στο τετράγωνο Παναγουλη - Τσιμισκη - Ιάσονος - Οικονομου στην Λάρισα, παρακαλω να επικοινωνησει μαζι μου στο 6946677272 (Δημητρης) και θα έρθω όσο πιο γρηγορα γινεται! Φωτογραφιες του μπορειτε να βρειτε αφθονες στο παρόν μπλογκ

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Λουπιν...

Πριν απο λιγες μερες πηγαμε παλι στο γιατρο, ολα καλα, κανονισαμε για την στειρωση. Την Δευτερα μαλλον θα παμε για την επεμβαση. Προς το παρον απολαμβανει να ξαπλώνει στο αγαπημενο του μερος με τις ώρες και να κοιμαται. Κι εγω εξακολουθω να τον χαζευω για ώρα, με ηρεμει οσο τιποτα σχεδον. Και τις πιο πολλες φορες αισθανομαι οτι οση ωρα τον κοιταω εχω ενα χαμογελο στο στόμα και τα ματια μου...

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Βλέμμα

Ποτε δεν ειχα γάτα και γι'αυτο ποτε δεν ηξερα ποσο καταπληκτικο βλέμμα μπορει να εχει μια γάτα...

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Πολυ ύπνος

Το κρεβάτι στο οποιο κοιμάται ειναι στο δωμάτιο μου. Και οταν τον βλέπω να κοιμάται (πολλες ωρες την μερα δλδ) δεν μπορω παρα να τον φωτογραφισω!

Βεβαια καμια φορα ξυπναει και με κοιτάει με ενα βλέμμα "καλα, τι κανεις εσυ τωρα εκει;"...
...μετα ριχνει μια εξερευνητικη ματιά στον χώρο...
..και μετα κανει κατι τέτοια οπως στην φωτογραφία και θελει χάδια και τέτοια. Ε αφηνω κι εγω τη μηχανη και παιζω μαζι του...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Ο Λουπιν κι ο χιονιάς

Επειδη η Λουκρητια με ρωτησε για το πως παει τωρα μετα χιόνια, θα απαντησω με ντοκουμέντα. Χτες μπορει να χιονιζε απο τις 8 το απογευμα μεχρι το πρωι, μπορει να το εστρωσε καμια δεκαρια πόντους (αν και οι δρομοι δεν κλεισανε μεσα στην πόλη) αλλα ο λευκος γάτος, οπως καθε γάτα που σεβεται τον εαυτό της, την περασε σε υπνο βαθυ και συνεχόμενο όλη μερα. Και ιδου:



Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Αραχτος...

Σημερα ειχε ήλιο και φυσικα δεν εχασε ευκαιρια να λιαστει στην βεράντα. Αγαπημένα του μέρη ειναι ενα παρτέρι (καποτε ειχε λουλούδια, στην προ-Λουπιν εποχη) και τα πατάκια. Στην φωτογραφια, με εχει δει και κανει χάδια και ακροβατικα στο πατάκι και καπου καπου γυρνάει να δει αν κοιτάω. Η ψωνάρα με εχει δει με την μηχανη στα χέρια και δεν αντιδρά καθόλου ασχημα, αντιθέτως ποζάρει κιόλας ο μοντέλος!

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Μια μερα στον κτηνιατρο

Καναμε λοιπόν την ερευνα μας, καταλήξαμε, εξοπλιστηκαμε με καινουργιο γατοφόρο (ειδικο κλουβάκι για μεταφορα γατας) και αποφασίστηκε να παμε στον γιατρο για εμβόλια και ο,τι άλλο χρειαζότανε. Ο Λουπιν ειχε πανω απο 4 μηνες να βγει απο το σπίτι σε κλουβάκι για να παει οπουδηποτε. Ο κτηνιατρος συνέστησε να βάλουμε το κλουβάκι καπου να το βλεπει για να το συνηθισει και μετα να τον βαλω μεσα για να τον παω στο κτηνιατρείο, οπως και εγινε. Η φυσικη του (μεγααααλη) περιέργεια τον εκανε να το εξερευνησει μεσα στο πρωτο μισάωρο απο την ώρα που το αφησα καπου στο σπίτι ανοιχτό.
Οταν ηρθε η ώρα να φυγουμε, μπήκε μεσα ο γατουλης μου και ξεκινησαμε. Την τελευταια φορα που τον κουβαλησα με το κλουβάκι του βεβαια ητανε παναλαφρος και τωρα αυτη ητανε η πιο βασικη διαφορα απο την αρχη. Τελος παντων, κουρνιασε στην μια γωνια του γατοφόρου και σε λιγο φτάσαμε. Απο τις εγκοπες του γατοφόρου τον ειδα που αμεσως εξερευνουσε τον χώρο και τους αγνωστους ανθρώπους. Μας περιμενανε γελαστοι και αμεσως πήγαμε ολοι μαζι, διποδα και τετράποδα προς ενα δωμάτιο, κατάλληλα διαμορφωμενο για όσα θα ακολουθουσανε. Ειχε ενα μεγαλο μεταλλικο τραπέζι στην μεση, παγκους γυρω γυρω, ντουλάπια, κατι μικροσκόπια, απ'ολα, πληρως εξοπλισμένο. Ο Λουπιν βγηκε ευκολα απο το κλουβι και ητανε ηρεμος. Κοιταζε τον χωρο γυρω γυρω, ητανε λιγο τρομοκρατημενος αλλα γενικα άνετος. Τον βαστουσα ελαφρά πανω στο τραπεζι και η κτηνιατρος ξεκινησε να τον ακροάζεται. Μια χαρα, ουτε αντεδρασε ουτε τιποτα, ηρεμος. Στην συνέχεια κοιταξε τα αυτιά του, το στόμα του, τα δόντια του, τα γεννητικα του όργανα και ψηλαφισε τα κοκκαλα της κοιλιας του. Τα αυτια του θελανε καθαρισμα, κατι που το ανεχτηκε σχετικα ανετα απο την κτηνιατρο αν και αντιδρουσε ελαφρως, απολυτα φυσιολογικα πράγματα όμως. Στη συνέχεια, πήρε δειγμα απο τα αυτάκια του να τα εξετάσει στο μικροσκόπιο. Βρηκε οτι ειχε ψώρα (ξυνοτανε πολυ μωρε ο καημενος τελευταια), μου ζητησε να το δω κι εγω στο μικροσκόπιο και του εκανε εναν καλο καθαρισμο, εβαλε φαρμακα και γενικα τον περιποιηθηκε μια χαρα. Στη συνέχεια του εβαλε θερμομετρο (απο πίσω παρακαλω), κατι για το οποιο με προειδοποίησε οτι θα αντιδράσει αλλα εμεινε ακινητος απολυτως, δεν εκανε τιποτα, τον θαυμασε μεχρι και η γιατρος! Φυσιολογικη η θερμοκρασια του (39,1), φυσιολογικο και το βάρος του στα 3μιση κιλά και ετοιμαστηκαμε για τον εμβολιασμό.
Τα απαραιτητα για το εμβόλιο δεν ητανε μεσα στο δωμάτιο αλλα καπου αλλου, ετσι η κτηνιατρος εφυγε να παει να τα φέρει. Μεχρι εκεινη την ωρα τον έπιανα ελαφρα. Μολις ειδε οτι εφυγε η γιατρος, ορμηξε επανω μου, στον ώμο μου και αρπάχτηκε απο εκει κανοντας μικρα μικρα ναζιαρικα νιαουρισματα. Ετρεμε λιγο ο γλυκος μου, τον χαιδευα και φανηκε να αισθανεται ασφάλεια εκει. Σε αυτο το σημειο αισθανθηκα ο απολυτος χαζογατομπαμπάς! Φανηκε να αισθανεται ασφάλεια πανω μου ο Λουπιν μου. Σε λιγο μπήκε η γιατρος και μετα κοπων τον ξαναεβαλα στο τραπέζι. Κυριος μπροστα στην κτηνιατρο φυσικα, περιμενε καρτερικα πανω στο τραπεζι να τελειωσει ολη η ιστορια. Η γιατρος ετοιμασε το (τετραπλό) εμβόλιο, του ανασηκωσε λιγο το δερμα και του το εκανε, χωρις να αντιδράσει καθόλου. Πιο πριν, του κοντυνε λιγάκι το τριχωμα στην βάση του λαιμου με ξυριστικη μηχανη, κατι που δεν τον ενθουσιασε κιόλας, και του έριξε μια αμπουλα για τους ψύλλους και αλλα παράσιτα.
Μετα και το εμβόλιο, αποχώρησε η κτηνιατρος και πλεον ειχε τελειωσει η επισκεψη μας. Μολις εφυγε παλι απο το δωμάτιο, ορμηξε ο Λουπιν πανω μου να γραπωθει για ασφάλεια, ακομα πιο δυνατα απο την άλλη φορα. Τον χαιδεψα για λιγη ώρα αλλα ακομα νιαουριζε σιγανα τρεμοντας, φοβισμένος λιγάκι ακομα απο ολη την διαδικασια. Φυσιολογικο νομιζω. Τελικα μπηκε ψιλοδυσκολα στον γατοφόρο αλλα ητανε ηρεμος. Μετα βγάλαμε το βιβλιάριο μας που αναγράφονται οι εξετάσεις, η επομενη εξεταση και τα φαρμακα που μας δωσανε να βαζουμε στα αυτιά του για την ψωρα για μια βδομαδα.
Φευγοντας απο το κτηνιατρειο ητανε αρκετα ηρεμος μεχρι να παμε σπιτι. Στο δε σπίτι ητανε λιγο υποτονικος. Αλλα την συνεχεια και τα συμπερασματα στο επομενο ποστ...